Tilgangur minn sem leikari 1.0

Inni í mér hefur alltaf kraumað einhver óútskýranleg hvöt; hvötin til að skapa. Ég hef unun af því að skapa, að standa á sviði fyrir framan annað fólk, að vekja upp tilfinningar þess og fá það til að hugsa. Hlutverk mitt sem leikari er að vera sjálfum mér trú, að viðurkenna mínar eigin tilfinningar, hugsanir og veikleika, þann mann sem ég hef raunverulega að geyma. Ég get ekki túlkað tilfinningar og upplifanir annarrar persónu án þess að samþykkja sjálfan mig.

Kaupmannahöfn, 19. september 2012

Gísli Björgvin Gíslason

Grasi gróin Kaupmannahöfn

Einhversstaðar heyrði ég eða las að framboð fylgdi eftirspurn. Ég sel það svo sem ekki dýrara en ég keypti það, en það virðist sem það sé eftirspurn eftir Gísla-skrifum og þá finnur maður viljann til að skrifa. Undanfarna tvo daga finnst mér hreinlega eins og ég skuldi blogg, en það er sennilega bara mikilmennskubrjálæði í mér, en hvað um það.

Það er alveg ótrúlega mikið um gras í Kaupmannahöfn. Þá á ég ekki við grasi grónar umferðareyjur, heldur marijúana. Fyrir dönum er gras ekki eiturlyf, það er bara þarna, bara eitthvað sem sumir nota og aðrir ekki, svona eins og sígarettur og áfengi. Christiania er staður sem allir hafa heyrt um. Það er alveg mögnuð upplifum að koma þangað, sérstaklega á föstudagskvöldi (já mamma, ég fer varlega!). Það eru þrjár mjög einfaldar reglur í Chrisianiu: Hafðu gaman, ekki hlaupa og engar myndir. Þessi síðasta fær mest vægi, það eru skilti út um allt og mér datt ekki í hug að smella af á símann minn.

Svo er það blessað grasið. Ýmislegt hefur maður heyrt um grasreykingjar í Christianiu, en þessu átti ég ekki von á. Var ég virkilega að sjá þetta með mínum eigin augum? Þetta var nánast eins og að koma í Kolaportið. Hér og þar voru básar, misstórir, þar sem hægt var að kaupa gras af ýmsum gerðum sem ég einfaldlega þekki ekki nógu vel til. Sumir keyptu grasið eitt og sér, bara svona eins og að fara á nammibarinn, viktað í poka. Aðrir keyptu sér tilbúnar jónur sem voru til í öllum stærðum. Hér og þar voru svo minni básar sem seldu bara tilbúnar jónur og lyktin leyndi sér hvergi, hér var sko ekki verið að reykja sígarettur.

Eftir smá göngutúr endum við í jaðri Christianiu, hinu meginn við þann enda sem við komum inn. Einverjir halda að þar höfum við rekist á jafnvel enn sterkari efni, massatröll og handrukkara. En nei, þar tóku á móti okkur tvö stór hús, íbúðarhús, og þar inni sat fullorðið fólk, drakk rauðvín og spilaði á spil eða horfði á sjónvarp. Mínar heimildir herma þó að það fái ekki hver sem er að búa á þessum stað í bænum, menn þurfa að stimpla sig inn í Christianiu samfélagið fyrst.

Eftir langan göngutúr um þennan allt öðruvísi og eiginlega bara frekar súrrealíska menningarheim, var haldið heim á leið, ætli ég hafi ekki bara fengið vægt menningarsjokk?

Að hlakka til

Ég sagði í síðasta bloggi að kannski yrði það eina bloggið, kannski ekki. Ætli þetta verði ekki svolítið þannig að á meðan einhverjir lesa það sem ég skrifa, þá skrifa ég.

Það er alveg ótrúlegt hvað fjölbreytileikinn er mikill í Kaupmannahöfn. Á degi eitt sat maður á bekk, og starði út í loftið. Hann var með axlasítt dökkt hár, smá skeggrót, klæddur í fallega silkiblússu og bláan jakka, í pilsi og sokkabuxum. Andlitið skreytti hann með bleikum varalit og bláum augnskugga. Það kippti sér enginn upp við þetta, hann sat bara þarna eins og hver annar maður. Hérna eru bara allir eins og þeir vilja vera og það er öllum sama. Magnið af óheyrilega ljótum fötum sem ég hef séð er alveg ótrúlegt.

Ég hef mjög gaman af því að fylgjast með öðru fólki. Þá er ég ekki að meina að elta það, heldur bara fylgjast með því koma og fara. Maður sér svo margt skemmtilegt og það allra skemmtilegasta er að búa til sögur um þetta fólk, hvaðan það er að koma, hvert það er að fara, hvað það gerir o.s.frv. Á leiðinni heim úr búðinni áðan sá ég t.d. nokkra menn á fertugsaldri saman í þvottahúsi að þvo þvott og drekka bjór. Par á svipuðum aldri sat á veitingastað við kertaljós og drakk rauðvín. Á öðrum veitingastað sátu tvenn eldri hjón í sínu fínasta pússi og þjónn í hvítri skyrtu með svarta svuntu hellti freyðivíni í glös handa þeim, ég gat ekki annað en brosað.

Ég hef komist að einu um sjálfan mig. Ég vissi alltaf að ég væri félagsvera, en ég held að það orð nái ekki nógu vel utan um það sem ég er. Ég þarf á öðru fólki að halda. Þá verður mér hugsað til þess að ég ætlaði að ferðast um Evrópu einn í heilan mánuð. Sem betur fer kom Tryggvi með mér, ég held að ég hefði hreinlega ekki getað hitt og sennilega komist að því "the hard way".

Ég er líka búinn að komast að því að ég hef gott af því að hafa eitthvað að hlakka til. Í dag hitti ég t.d. Ingu Lilju og vinkonur hennar, sem áttu stutt stopp á leiðinni til Malmö. Ég settist niður með þeim og fékk mér einn bjór og tók við sendingu sem Inga var með; bók sem ég hafði gleymt heima. Inni í bókina höfðu mamma og pabbi sett opnu úr Akureyri vikublaði, viðtal við Grétu, sem mér þótti alveg ótrúlega vænt um, svo ég tali nú ekki um hvað þetta var skemmtileg lesning. Á mánudaginn koma svo Bjarni og Svava til Köben í stuttu stoppi á leiðinni til Asíu. Hvað það verður svo veit ég ekki, ég finn mér eitthvað gott.

Lífið í Köben, eins og það er!

Það er ótrúlega skrýtið að vera kominn til Kaupmannahafnar.
Fyrstu dagana var allt ótrúlega spennandi og skemmtilegt, bæði skólinn og lífið í stórborginni. Svo varð allt einhvernveginn raunverulegra og aðeins ógnvænlegra. Það er nefninlega hægara sagt en gert að fara  úr 18.000 manna bæjarfélagi upp í 1,2 milljóna stórborg. Síðustu daga hefur allt verið frekar yfirþyrmandi, ég er eiginlega í smá raunveruleikasjokki. Þetta hljómar svolítið eins og í teiknimynd en það er bara nákvæmlega þannig sem það er; allir þessir bílar, allt þetta fólk, öll þessi hjól og allur þessi hraði. Það sem er eiginlega skrýtnast er að vera svona langt í burtu frá öllum, en ætli það venjist ekki bara?

Sem betur fer er ég ekki eini Íslendingurinn í skólanum, við erum alveg þó nokkur sem er æðislegt. Danskan gengur ágætlega en bekkjarsystkinin eru ótrúlega þægileg með að tala hægt, segja allt tvisvar og þýða það svo á dönsku. Fyrst skildi ég eiginlega ekkert hvað var í gangi í tímum en núna skil ég mest allt, þó svo að ég skilji það ekki orð fyrir orð. Ég ætla ekki einu sinni að reyna að segja frá því sem við erum að gera í skólanum. Eitt það fyrsta sem gamall nemandi við skólann sagði við mig, var að hann hefði tiltölulega fljótt gefist upp á að segja öllum heima hvað væri í gangi í skólanum, ekki það að þetta sé einhverjir Frímúrarafundir, leiklistaræfingar geta bara verið svo stórfurðulegar, sérstaklega þegar maður reynir að segja frá þeim, þetta snýst svo mikið um að upplifa.

Mig vantar samt eitthvað að gera eftir skóla, alveg rosalega mikið. Það er ekki mikið heimanám (ennþá) þannig að eftir skóla er ég frekar eirðarlaus og, tjah, segjum það bara eins og það er, smá einmana. Ég er að spá í kaupa mér kort í ræktina og fara að hreyfa mig meira, jafnvel athuga hvort ég fæ vinnu og hver veit nema ég finni mitt innra skáld? Það getur sko allt gerst í Kaupmannahöfn!

Það er ekkert víst að ég bloggi oftar í Köben, það verður í það minnsta ekki reglulegt, svo að það þýðir ekkert að bíða spenntur eftir næsta bloggi, sú bið gæti orðið endalaus.

Ég læt fylgja smá símamyndir með svona í restina:

Þegar við Tryggvi hófum Interrail-ferðina okkar 

1. sept 2010 voru þessir á ráðhústorginu, þeir eru ennþá að!

Við Einar Helgi mættum Svartur á leik plaggati

inni á barklósetti... Ó elsku litla heimsfræga Ísland!

Það eru greinilega mótorhjólapartý á fleiri stöðum en
Ráðhústorgi á Akureyri, þarna voru þeir samt aðeins fleiri...